Kasmet, vos pasibaigus vasarai, mums imama piršti mintis apie svetimą šventę – Helovyną. Moliūgai tampa šviečiančiomis pabaisomis, o vaikai ir jauni žmonės ieško kuo siaubingesnį įvaizdį kuriančių kaukių. Tuo pačiu metu visi lietuviai važiuoja į kapines, lanko savo artimųjų amžino poilsio vietas, dega žvakes, puošia kapus gėlėmis. Kažkaip nedera abu dalykai. Jei dar pamename savo tradicijas, tai gal verta jų ir laikytis. Man koktu, kai netekę savo brangiausių žmonių ir prisimindami juos su pačiais šilčiausiais jausmais, leidžiame vaikams darkytis, vaidin